Άρης ο θεός του μπάσκετ...

 Με αφορμή κάποια δημοσιεύματα που αναφέρονται στην ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Άρη από τον Παναγιώτη Γιαννάκη ,αυτόματα μου έρχονται πολλές αναμνήσεις για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Όχι δεν μεγάλωσα με Γκάλη και Γιαννάκη την χρυσή δεκαετία του 80 καθώς δεν είχα γεννηθεί ακόμα, αλλά μεγάλωσα με μια ένδοξη ομάδα με βαρύ όνομα που κόντραρε στα ίσα τον Παναθηναικό την εποχή που Ολυμπιακός δεν υπήρχε διοικητικά και αγωνιστικά.

 Ο Άρης έχει μακραν το μεγαλύτερο μπασκετικό κοινό στην Ελλάδα , με το Αλεξάνδρειο να γεμίζει μόνο με φιλάθλους και όχι με οπαδούς ποδοσφαίρου ακόμα και στα μεγάλα ντερμπι. Δεν θα δεις κροτίδες να σκάνε στους πάγκους ή εμετικά πανό που να λένε να σαπίσουν τα κόκκαλα κάποιου παίκτη. Όταν η ομάδα τους χάνει εντος έδρας, οι φίλαθλοι ιπποτικά χειροκροτάνε και τον νικητή αλλά και την ομάδα τους.

Αυτό εξηγείται  γιατί έχουν δει τον Γκάλη να παίζει γιαυτους και έχουν γαλουχηθεί με νοοτροπία μπασκετικού φιλάθλου. Ξέρουν μπασκετ δηλαδή, σε αντίθεση με οπαδούς Αθηναικών ομάδων που τους απασχολεί μόνο η νίκη.

Στην σημερινή εποχή που αγωνίζονται στην ομάδα όχι μεγάλα ονόματα αλλά πιτσιρικάδες όπως οι Μποχωρίδης , Γκίκας , Βεζενκοφ , Λαρεντζάκης , Σαρικόπουλος , Μούρτος , Μήτογλου , Πουλιανίτης , Τσακαλέρης , οι φίλαθλοι είναι εκεί ,στηρίζοντας την ομάδα , δίνοντας ώθηση για το καλύτερο δυνατό.
  Είναι μεγάλο κατόρθωμα να προκρίνεσαι στον τελικό κυπέλλου με ένα ροστερ απαρτιζόμενο από νέους και άπειρους παίκτες και να σου δίνεται η ευκαιρία να διεκδικήσεις τίτλο, μετά το κύπελο του 2004 κόντρα στον Ολυμπιακό στην Λαμία.

  Αν είχα λεφτά , πολλά λεφτά όμως και ήθελα να ασχοληθώ με το μπασκετ διοικητικά , θα επέλεγα σίγουρα τον Άρη και όχι κάποια αθηναική ομάδα. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι κίτρινοι θέλουν απλά μια μεγάλη ώθηση για να θυμηθούν τα παλιά καθώς η αύρα της Αυτοκρατορίας της δεκαετίας του 80, συνεχίζει να υπάρχει στο Αλεξάνδρειο. Είναι πραγματικά κρίμα να μην υπάρχει ένας σοβαρός επενδυτής που αγαπάει το μπάσκετ και να μην έχει ασχοληθεί με τον Άρη. Είναι τόσο διαψασμένος μα και τόσο απογοητευμένος συνάμα από το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου ο κόσμος που ακόμα και σε παιχνίδια με μικρομεσαίες ομάδες το Αλεξάνδρειο θα γέμιζε!Δεν γνωρίζω τα χρέη τα οποία έχουν δημιουργηθεί επι εποχή Δαμιανίδη, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να είναι αγκάθι σε μια μελλοντική ανάληψη από κάποιον ευκατάστατο επιχειρηματία.

Το πρότζεκτ από μόνο του δεν φτάνει , δηλαδή με μικρούς πιτσιρικάδες από την ακαδημία της ομάδας και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο. Για να γίνει κάτι καλό που να θυμίζει παλιές καλές εποχές , χρειάζεται και οικονομική στήριξη και καλούς αμερικάνους παίκτες που θα βοηθήσουν την ομάδα στο έπακρο.

   Με τον Άρη που μεγάλωσα εγώ το μπατζετ δεν ήταν πολύ μεγάλο αλλά αποτελεσματικό στην διαχείριση του. Σόλομον , Λιαδέλης , Στακ , Μοργκουνοφ , Γκαγκαλούδης , Νικολαίδης ,
 Τομπι Μπέιλι, Σμους Παρκερ  ήταν παίκτες που ήρθαν και πρόσφεραν τίτλους και γεμάτα γήπεδα. Η θέση του Άρη είναι σε πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι σε θέση κομπάρσου.

 Η μεγαλύτερη πρόκληση λοιπόν για τους Αρειανούς είναι ο τελικός κυπέλλου τον Φεβρουάριο στην Κρήτη ,απέναντι στον Παναθηναικό .Σε ένα παιχνίδι χωρίς περιθώρια λάθους όλα γίνονται και μόνο που θα ξανασυναντηθούν αυτές οι 2 ομάδες σε τελικό εμένα με ικανοποιεί απόλυτα. Τελευταία φορά που βρέθηκαν σε τελικό ήταν το 2005 στο "Λιντο " σε ένα παιχνίδι που το θυμάμαι σαν τώρα. Οι κίτρινοι είχαν αδικηθεί αρκετά σε εκείνο το παιχνίδι καθώς είχαν πάρει διαφορά 20 πόντων και με διαιτιτικό σπρώξιμο ο Παναθηναικός γύρισε το παιχνίδι και το κέρδισε εν τέλη. 

Κλείνοντας να τονίσω ότι το ελληνικό μπασκετ χρειάζεται δυνατό ΆΡΗ , όπως και δυνατό ΠΑΟΚ . ΠΑΝΙΩΝΙΟ για να γεμισουν τα γήπεδα και να επιστρέψει η χαμένη αίγλη που υπήρχε τις προηγούμενες δεκαετίες στην Α1. Σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα το ενδιαφέρων θα αυξηθεί όπως και τα έσοδα από τις διαφημίσεις.

Video από το Ευρωπαικό τίτλο του Αρη το 2003 , θαυμάστε κόσμο και ομάδα!